Hoe vind je de ware?

Door Kirtie Ramdas (Mei 2021)

Als je single bent, kan je wel eens het gevoel hebben, dat je de enige op de wereld bent die niemand heeft. Wat zou het toch fijn zijn, als je iemand je geliefde kan noemen…
Als je dan wel die geliefde hebt gevonden, ging het misschien ook niet allemaal vanzelf. Soms zit je jezelf in de weg, soms andere mensen en hun verwachtingen. Al met al, in de wereld van de liefde is niet alles vanzelfsprekend. Uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde, en dat is gelukkig zijn. Of je single bent of niet. In die zoektocht naar de liefde, hebben we allemaal onze eigen manier om te checken of de toekomstige partner de moeite waard is.

Sangeeta (41 jaar): “Ik ging op een vrijdag naar een I Love SU feestje in december. Die woensdag zou ik voor een maand naar Suriname gaan voor de trouwerij van mijn nicht. Ik was net een jaar happy single, na een aan-uit relatie van tien jaar. Ik deed lekker mijn ding. En toen kwam ik hem tegen. Hij was portier op het feest. Ik was eigenlijk op slag verliefd! Maar ik was helemaal niet van plan om iemand te leren kennen. Ik wilde met een open mind op vakantie. Dus dat was wel dubbel. Want ergens hou je toch rekening en ging ik met een ander gevoel naar SU. Daardoor is het ook wel goed gegaan. Want als ik in Nederland was gebleven, hadden we een paar keer afgesproken en had ik het waarschijnlijk afgekapt. Ik was een jaar vrijgezel. Ik moest mijn eigen ik ontdekken. Het contact met hem was heel goed. Alsnog heb ik de eerste drie jaar getwijfeld of ik het echt wilde. De vorige relatie was veel drama en deze relatie niet, daar moest ik aan wennen. Zo’n gevoel van klopt het wel?

Uiteindelijk ben ik een checklist afgegaan. Hoe stelt hij zich op naar mij? En naar zijn moeder en zus en kinderen? Heeft hij respect voor vrouwen? En dan de ja’s en de nee’s geteld. Iedereen heeft zo zijn trauma’s etcetera, maar ik wilde daar niet teveel nadruk op leggen. En nu zijn we inmiddels tien jaar samen en twee kindjes verder!”

Shahier (31 jaar): “Ik ben sinds een half jaar single na een aan-uit relatie van drie jaar. Nu is het echt uit. Normaal neemt een van ons na drie maanden wel contact op, nu is het echt klaar. Het had vooral met vertrouwen te maken, zij wilde het geen relatie noemen en aankijken. Toen tijdens die periodes dat het uit was vond ik het vervelend om single te zijn. Nu vind ik het juist heel fijn. Als ik om me heen kijk, dan zie ik relaties die te snel gingen. Vrienden die hun kids niet mogen zien. Dan voel ik me bevrijd. Ik kan gaan en staan waar ik wil, echt voor mezelf kiezen. Als ik dagenlang wil lezen of sporten bijvoorbeeld. In een relatie moet je rekening houden. Hoe ouder ik word, hoe minder zin ik heb om me aan te passen. Ik zou wel een relatie willen, maar dan wel met iemand die echt bij me past. Ik vind het belangrijk dat ze spiritueel of gelovig is, het maakt niet uit wat voor geloof, en dat ze respect voor familie en ouderen heeft. Ook dat ze als vrouw in haar vrouwelijke energie durft te zitten en mij de man laat zijn.

Ik denk dat ik nu in een betere frequentie zit dan toen ik in de aan-uit relatie kwam. Het heeft geen zin om boos te zijn op mijn ex. Het was toen een bepaalde frequentie en nu zit ik in een andere frequentie. Ik voel me ook beter dan toen en zal dan ook iemand aantrekken die daarbij past.”

Aarti (32 jaar): “Sinds acht maanden heb ik een relatie. Ik was een paar jaar single en had wel gedatet. We hadden een match op Tinder en een paar keer afgesproken. Ik dacht, hij wil vrienden zijn. Toen zagen we elkaar op DesiSingles en hebben we weer contact onderhouden via de app. Tijdens de corona tijd was het moeilijk om af te spreken. Hij deed echt moeite om elkaar te zien. We hielden dan wel twee meter afstand. Terwijl ik mijn vrienden bijvoorbeeld niet zag. Nu juist doordat we het allebei minder druk hadden met sociale afspraken, hadden we meer tijd voor elkaar. Door corona kon je ook niet met meer mensen echt afspreken, dus geen mensen echt tegelijkertijd daten, daardoor was er ook meer focus op één persoon. Hij was erg lief en echt een gentleman die de deur openhoudt. Hij was precies waar ik voor wilde gaan. De communicatie was ook stabiel, niet van die jongens die eerst zeggen dat ze je leuk vinden om vervolgens drie weken niks te laten horen. Er waren geen vraagtekens, hij was heel duidelijk en daardoor ging het ook vanzelf dat het een relatie werd.

Ik vind het belangrijk om na te denken over wat voor persoon je bent; wat zijn mijn doelen in het leven; wat wil ik en geen wrok koesteren naar mijn ex, maar meer kijken wie past er bij mijn doelen. Als hij bijvoorbeeld naar Tokio wil verhuizen, en jij als vrouw dichtbij je ouders wil wonen, dan gaat dat niet werken.”

Sandhiya (42 jaar): “Wij ontmoetten elkaar op school toen ik 16 was. We deden allebei een andere opleiding. Van huis uit had ik geleerd: focus je op school. Hij bleef achter me aan gaan en op een gegeven moment vond ik hem wel leuk. Op de manier hoe hij met mij omging, daardoor voelde ik mij speciaal. Hij was er steeds voor me. Zijn familie accepteerde me heel snel en we spraken veel. We leerden elkaar beter kennen en ik voelde het gewoon. We stonden een keer samen op onze trams te wachten. Ik zei toen tegen hem: “Ik wil mijn leven met je delen.” Hij zei toen: “Eh, ik moet de tram pakken!” En stapte toen de tram in. Later belde hij me en zei hij dat hij even geschrokken was, maar dat het wel wederzijds was.
Ik was de oudste thuis, dus trouwen hoe ik wilde was geen optie. Mijn ouders wilden mij uithuwelijken. Dus toen ik over hem vertelde moest ik kiezen: of stoppen met school of stoppen met de relatie. Ik mocht wel met hem trouwen. Want: “Manai ka bolie? Wat gaan mensen zeggen?” De schande was dat ik een jongen had gekozen en zijn familie was in de ogen van mijn ouders geen goede familie omdat ze dat via via hadden gehoord. Mijn ouders waren beïnvloedbaar. Mijn adja heeft met mijn vader gepraat en gezegd: “Laat de kinderen trouwen.” Het mocht toen, maar wel op hun manier. Twee jaar met regels elkaar zien, toen ik 18 was, zijn we getrouwd.
Ik heb het idee dat uithuwelijken nog steeds gebeurt. Dat moet bespreekbaar gemaakt worden. Kinderen moet je niet dwingen om te trouwen of keuzes te maken.
Onze band is er heel sterk door geworden, omdat we samen veel hebben meegemaakt. Vroeger beseften ouders niet wat ze hun kinderen aandoen. Je loopt er vervolgens wel mee, de rest van je leven. Het is een taboe om het uit te praten met je ouders. Als je dan naar GGZ instellingen gaat om hulp te zoeken, verklaart de omgeving je voor gek; dat je uitgehuwelijkt bent, dat je er mee zit, dat je geen vrij leven hebt gehad, dat je het met je meedraagt. Ouders kunnen er niet over praten. Dat vind ik jammer.

Wij hebben nu zelf drie kids, van 18, 16 en 7 jaar. Zelf zou ik het nu anders doen. Ik zou wel de kids regels geven, maar niet dwingen om te trouwen.”

Karun (28 jaar): “Ik ben single. Ik heb wel een serieuze relatie gehad, op mijn 21^e van ongeveer een jaar. Zij heeft het uitgemaakt, ze wilde iemand met wie ze iets kon opbouwen. Ik was nog jong en keek nog niet verder. Achteraf besefte ik dat de vrijheid in die relatie minder was. Dus na een jaar kreeg ik een soort eyeopener. Ik ben blij dat ik het meegemaakt heb. Het heeft me gemaakt als mens. Ik heb er van geleerd dat vrijheid en mezelf kunnen zijn, belangrijk is.
Wat ik fijn vind aan het single zijn is dat ik de vrijheid heb, niet gebonden ben aan iemand.
Nu ik ouder ben geworden, verandert die gedachte: soms heb ik behoefte om met iemand te zijn. Vooral nu met de pandemie en de lockdown, dan voel je je soms toch ook eenzaam. Als ik iemand had, ben je niet alleen. Dan kan je met iemand praten, je gevoelens delen.
Van mijn 21^e tot mijn 27^e heb ik nooit gedatet. Recentelijk heb ik wel uit nieuwsgierigheid facebook dating aangemaakt. Ik ben altijd terughoudend geweest met datingapps. Ik ben toch afgehaakt van de fb dating. Ik wil het toch op een natuurlijke manier. Via zo’n app is toch kunstmatig. Ik wil per toeval iemand ontmoeten, dat is met de lockdown nu lastig.
Ik ben nog single denk ik, omdat ik terughoudend geweest, ik heb een muur opgetrokken door de ervaring met de relatie, of je ontmoet iemand en het is niet wederzijds. Die muur komt door het trauma met de eerste relatie: ben bang dat mijn vrijheid wordt beroofd, dat die negatieve dingen terugkomen die ik had meegemaakt. Soms heb ik dat gevoel nog steeds, soms probeer ik het ook los te laten.
Bij een toekomstige partner kijk ik of bepaalde interesses overeen komen en ik let op dat ik mezelf kan zijn, dat ik niet teveel moet opofferen, te veel vrijheid moet inleveren. Omdat ik zo terughoudend ben, ben ik nog niet zo ver gekomen met iemand om te kijken of iemand daaraan voldoet.
Ik had een keer kennis gemaakt met de nicht van een vriend. Was een leuk gesprek, veel gemeenschappelijke interesses. Later hoorde ik dat ik haar type niet ben.
Het heeft gewoon tijd nodig. Toen ik jonger was, was er wel druk van de familie: “Kab biha kariye? Wanneer ga je trouwen?” Sinds twee jaar vragen ze niet meer, toen ik van Suriname naar Nederland verhuisd ben. Ik heb twee oudere broers en een oudere zus, allemaal getrouwd en kids, vandaar ook die druk. Nu vraagt mijn moeder minder. Maar ik weet wel, dat ze gewoon blij zal zijn als ik met iemand thuis kom.”

Uitzoeken of iemand bij je past, doet iedereen op zijn eigen manier. In de basis gebruiken meeste mensen toch een soort checklist: een set van eigenschappen of gevoelens die er moeten zijn, voordat je besluit je leven te delen met die persoon. Is liefde dan toch meer een verstandsbeslissing?
Er bestaat in mijn ogen dan ook niet één ware persoon. Je beslist om er samen voor te gaan, en kiest daarbij ook voor de mindere kwaliteiten van de ander. Want uiteindelijk is het vinden van die ‘ware’ nog maar het begin, het elke dag vasthouden is het echte werk.